Als iets in de sfeer van ontwikkeling en gezondheid de laatste jaren een hoge vlucht heeft genomen, dan is het wel het begrip ‘coaching’. Er zijn nog maar weinig levensgebieden te noemen waar zich geen coaches bij ophouden of aanbieden. Vaak wordt dan gedacht aan mensen die adviseren of zeggen wat een ander moet doen. Op het hockeyveld kan dat goed van toepassing zijn, maar op levensgebied ligt dit toch anders. Een goede reden om het hier verder uit te lijnen.

​

Naast mijn werk als psycholoog NIP rond kwesties van psychische (en daarmee vaak samenhangende lichamelijke) gezondheid ben ik gaandeweg en langs verschillende wegen ook steeds meer gevraagd voor het begeleiden en coachen van mensen met niet GGZ-gerelateerde aandachtsgebieden. 

​

Nu is de coachingswereld intussen een tamelijk ongebreidelde ontwikkeling ten deel gevallen, met alle voor- en nadelen van dien. Om het zicht op de structurele voordelen te verhelderen geef ik onderstaand graag, zij het heel beknopt, aan waar in mijn praktijk het accent vooral wordt gelegd.

​

Bij een grove benadering van het coachingsveld zou men een onderscheid kunnen maken tussen de inspanningen die leiden tot 

​

1. meer van buiten af toegevoegde inzichten en vaardigheidsvergroting (loopbaan- en competentie-coaching, ook meer passend bij de rat-race, die voor veel mensen in deze tijd aan hun carrière kleeft) 

​

en inspanningen die leiden tot een 

​

2. meer van binnenuit en daardoor juist natuurlijker verlopende persoonlijke groei en zelfontwikkeling, juist losser van rat-race en meer op balans gericht. 

​

Vindt vooral dit laatste plaats, dan ziet men vaak ook de vaardigheden langs een meer ‘organische’ weg naar buiten komen en op hun plaats vallen. Want veel zit al in ons, meer dan we weten, en kan ons deel worden, wanneer de weg daartoe wordt ontdaan van onze vaak onbewuste barrières. Groei van binnenuit brengt mensen nu eenmaal ‘dichter bij huis’ en vergroot zodoende ook de interne balans, een belangrijk onderdeel van een gezonde verhouding tussen werk en privé. 

​

Deze tweede benadering, die in mijn praktijk meestal aan de orde is, maakt het wenselijk dat bij aanvang met de coachee (degene die gecoached wordt) ook eerst goed wordt gekeken naar de opmaak van diens persoonlijkheid, zodat ook effectief kan worden gecoached. De ervaring leert namelijk dat veel coachingswerk blijft hangen of steken, of zich blijft herhalen bij opeen volgende coaches, juist omdát bepaalde persoonlijkheidsaspecten een verdere ontwikkeling ongemerkt in de weg (kunnen blijven) zitten. Deze assessment wordt in mijn praktijk gedaan met Het Ontwikkelingsprofiel (OP), dat ook een vorm kent voor het in kaart brengen van de geschiktheid voor managementfuncties, het zgn. OntwikkelingsProfiel voor ManagementCapaciteiten (OPMC). 

​

De vakliteratuur (zie bijvoorbeeld het werk van Manfred Kets de Vries) laat zien hoezeer, van hoog tot laag in management-land, mensen kunnen worden gehinderd door hun eigen blinde vlekken. En dat is jammer. Maar dit valt gelukkig vaak gunstig te beïnvloeden. Helaas echter niet altijd, en het is goed om ook dát dan te weten. Want het is altijd beter om jezelf op bijpassend niveau toch te ontwikkelen en daarbij je beperkingen te kennen dan jezelf te offeren aan het Peter Principle. Dit behelst het verschijnsel dat mensen binnen een organisatie of binnen hun eigen ambities zich ontwikkelen of doorgroeien tot een niveau waarop uiteindelijk de incompetentie (“te hoog gegrepen”) een beperkende rol gaat spelen; en als ze dat niveau (willen) gaan overstijgen, gaan er dan problemen ontstaan.  

​

Deels afhankelijk van de eisen en verantwoordelijkheden, die aan iemand binnen zijn of haar werk worden gesteld, maak ik in mijn praktijk onderscheid tussen

​

1. coaching bij lager management

​

2. coaching bij hoger management, en

​

3. executive coaching (voor de top van bedrijven en instellingen en voor partners binnen kantoren).

​

Hierbij gelden ook verschillende tarieven (voor coaching bestaat overigens geen verzekering!). De benadering van de coachee is eclectisch en daarmee zoveel mogelijk aansluitend bij diens behoeften en mogelijkheden. Het ruimere theoretisch-praktische kader van waaruit naar hem of haar wordt gekeken, is echter vooral psychodynamisch-systemisch. Dit wil zeggen dat er zowel met de dynamiek binnen de persoon als met diens context rekening wordt gehouden, om zodoende optimaal effect te bewerkstelligen. 

​

Het is mijn professionele en ook persoonlijke overtuiging dat het in een mensenleven van groot belang is dat de betrokkene gaandeweg opschuift naar zichzelf, met alles erop en eraan, dat dit tijd en moeite kost en zich ook niet laat afdwingen, maar dat daardoor uiteindelijk wel een gezonde zelfwaardering en authenticiteit het winnen van korte baansprintjes en ‘snelle’ targets, als onderdeel van de rat-race. Te veel mensen maakt dit laatste ziek en dat kan de bedoeling van onze levens niet zijn.

​

Werkveld

Ik ben in mijn praktijk als coach betrokken geweest bij de ontwikkeling van mensen uit diverse branches, zoals de medisch(e)(-specialistische), de (financiële) dienstverlening, de bankwereld, politiek en departementen, en de advocatuur, en mensen uit bedrijven (grote en kleine, Beursgenoteerd en MKB). Wat daarbij opviel is dat het, natuurlijk met oog voor de weliswaar zeer uiteenlopende contexten, telkens weer draaide en draait om een aantal kernaspecten in iemands huishouding en ontwikkeling. Kregen we daar de vinger achter, dan gebeurde er van alles, soms verrassend, en eigenlijk altijd ten goede.

​

Wilt u n.a.v. het bovenstaande meer informatie over coaching, dan sta ik u graag te woord. Neemt u daartoe contact met mij op.

​

​

Counseling

Dit van oorsprong Amerikaanse begrip, voortvloeiend uit het werk van de psycholoog Carl Rogers, is ook in onze contreien wel gemeengoed geworden. Het is echter een begrip dat vooral in Amerika velerlei toepassingsgebieden heeft gevonden, zoals o.a. in marital counseling. Zoals ook min of meer geschetst onder Psychologisch Advies, gaat het hierbij om gerichte interventies bij allerlei zaken, die mensen bezig kunnen houden. Het is doelgericht en doet een appèl op de vooral gezonde en goed te gebruiken kanten van mensen. Wie counseling zoekt, zoekt geen psychiater. Een zeker verschil met Psychologisch Advies is overigens, dat dit laatste zich echt kan beperken tot één of twee gesprekken, waar het bij counseling toch veelal gaat om een iets langer contact, zeg tot zo’n tien afspraken (en soms ook wel meer). 

​

Mensen (afkomstig uit allerlei hoeken van de samenleving, zo leert de ervaring) zoeken vaak een counselor bij concrete kwesties of problemen en hebben dan ook zelf vaak wel een idee wat ze met hem (of haar) willen aanpakken. 

​

Denkt u voor counseling in aanmerking te komen of hebt u vragen, neem dan contact met mij op.

​