Omdat wie naar een psycholoog of coach toe gaat ook meestal graag iets over die persoon en over diens praktijk wil weten, zodat u bovendien meer gericht een afspraak zult kunnen gaan maken, schets ik u hierna iets over mijzelf, over mijn opleidingen en specialisaties, over mijn werkplekken, over de in de loop van de tijd opgedane bagage, en over mijn werkzame leven tot nu toe.

​

Om mij nader aan u voor te stellen: met mijn geboorte was ik een ‘bevrijdingskind’ in wat een groot gezin zou worden met zes kinderen. Als puber en adolescent genoot ik vervolgens, weliswaar op een internaat met ook alle nadelen van dien, een klassieke vorming. Daarop volgde de militaire dienst, welke ik als officier, ‘verdwaald’ bij de Technische Dienst, verliet. Vervolgens vatte ik mijn studie psychologie op aan de Rijks Universiteit in Leiden, met als hoofdvak ‘klinische’. Deze studie sloot ik cum laude af, o.a. met een scriptie “Over Paradoxale Behandelingstechnieken”. Naast het hoofdvak ‘klinische psychologie’ was in de zeventiger jaren ook een neven-vak verplicht, wat toen ‘sociale psychologie’ werd, passend bij de tijdgeest. Bovendien bestond in die tijd de verplichting tot een bij-vak, dat geheel buiten de vakgroep psychologie moest liggen. Met grote fascinatie heb ik mij toen aan de Universiteit van Amsterdam bij Prof. Dr. Maartje Draak verdiept in de keltologie, en, meer eigentijds, enkele psychiatrische aspecten van Ierland, in veel opzichten een heel apart land. Deze achtergrond is mij tot op de dag van vandaag een bron van bijzondere inspiratie.

​

In die tijd wachtte je nog, aansluitend aan een studie, gewoon een baan, en zo ben ik toen als klinisch psycholoog gaan werken in de psychiatrie (Ursula-kliniek in Wassenaar). In deze periode heb ik ook mijn psychotherapeutische specialisaties voor relatie- en gezinstherapie (NVRG) en voor groepspsychotherapie (NVGP) behaald. Na deze tien jaar in de psychiatrie werkte ik vervolgens lange tijd in twee algemene ziekenhuizen (in Hoogeveen en Den Haag). Aangezien ik in die setting echter onvoldoende mijn psychotherapeutische vaardigheden in praktijk kon brengen, ben ik in 1991 een particuliere praktijk in Voorschoten begonnen, een verruimende en bij nader inzien ook bepalende stap in mijn leven. In 1995 werd ik door wijlen Prof. Dr. Robert Abraham betrokken bij de verdere uitbouw van Het Ontwikkelingsprofiel, waarover ik docent en supervisor ben.

​

Naast mijn vak en mijn werk ligt Frankrijk en haar literatuur mij na aan het hart. Al geruime tijd ben ik dan ook deels woonachtig in Frankrijk (Bourgogne/Morvan), waar incidenteel telefonische of Skype consulten een plaats krijgen of waar een enkele cliënt of een enkel echtpaar zelfs naar toe komt. 

​

Zoals gezegd begon ik in 1991 een particuliere praktijk in Voorschoten, omdat het werk in een ziekenhuis toch te veel beperkingen met zich meebracht m.b.t. de uitoefening van mijn vak. Want langere, meer ingewikkelde behandelings- of ontwikkelingsprocessen konden daar nu eenmaal geen plaats krijgen, terwijl ik dat juist graag meer wilde gaan doen. Zo ontstond er een praktijk waarin met cliënten of ‘cliëntsystemen’ (dit zijn paren of gezinnen), van jong tot oud, in verschillende levensfasen verkerend en met zeer uiteenlopende problematiek, kon worden gewerkt aan een betere balans tussen echtelieden of binnen een gezin en, individueel, tussen werk en privé, aan vermindering of het opheffen van klachten, aan de ontwikkeling van de persoonlijkheid, en aan nog veel meer. Niet iedereen kan echter zomaar psychisch fit blijven of weer fit worden, omdat veel hierbij ook afhangt van factoren als genetische bagage, het gezin van herkomst, (stagnatie van) de eigen ontwikkeling, iemands draagkracht, zelfinzicht, eventuele onderliggende trauma’s, etc. Maar bij al dat soort omstandigheden valt er toch altijd wel nuttig werk te verrichten, tenminste in de mate van het haalbare. En als dat ernstig begrensd is, dan is aanvaarding van de onvermijdelijkheden in iemands leven op zich een goed behandeldoel.

​

Cliënten (of ‘cliëntsystemen’) komen veelal na verwijzing door hun huisarts of psychiater naar mijn praktijk. Niet zelden horen zij ook via (tevreden) kennissen of vrienden van mijn praktijk. Tenslotte blijken mensen toenemend het internet af te zoeken naar een behandelaar in de buurt. Maar dat is dan wel een iets onzekerder pad. Belangrijk is daarbij dan ook dat, als u die stap zet, u zich vergewist van de wijze waarop de zorgverlener professioneel is ingebed.

​

Lidmaatschappen

Het NIP (Nederlands Instituut van Psychologen) is de organisatie die ervoor zorgt dat de werkzaam-heden van psychologen in Nederland goed en verantwoord zijn ingebed, dat deze werkzaamheden in het belang van de cliënten van klacht- en tuchtmogelijkheden zijn voorzien, en dat daar omheen een zorgvuldige Beroepscode ligt, waaraan de psycholoog zich heeft te houden.

​

Ik ben sedert 1978 en tot op heden lid van het NIP. Bovendien ben ik lid van de NVP (Nederlandse Vereniging voor Psychotherapie), en ben dan ook gehouden aan haar Beroepscode. Daarnaast ben ik in het kader van mijn psychotherapeutische specialisaties lid geweest van de NVGP (Nederlandse Vereniging voor Groepspsychotherapie), de NVRG (Nederlandse Vereniging voor Relatie- en Gezinstherapie), en de toenmalige NVH (Nederlandse Vereniging voor Hypnotherapie), die later overging in de Vereniging voor Gedrags- en Cognitieve therapie (VGCt). Mijn om dit werk heen hangende drie BIG-registraties (als 1. klinisch psycholoog, 2. GZ-psycholoog en 3. psychotherapeut) heb ik wegens het bereiken van de leeftijd van 70 jaar m.i.v. 1 januari 2017 laten vervallen. Dit betekent o.a. dat ik de beschermde titel van psychotherapeut alleen mag voeren, als ik daarachter vermeld “niet praktiserend / n.p.”. Ik zal de titel niet gebruiken, maar dit neemt verder niet weg dat mijn wijze van werken niet is veranderd en dat mijn bagage gewoon volledig inzetbaar is gebleven en dat ook voorlopig zal blijven. De kwalificatie psycholoog NIP staat hiervoor garant, want het besluit van de Hoge Raad van 29 maart 2016 behelst o.a. dat is aangetoond dat men als psycholoog NIP over beroepskwalificaties beschikt, die waarborgen dat de verleende diensten een kwaliteitsniveau hebben dat gelijkwaardig is aan het niveau van een Wet BIG-beroepsbeoefenaar (zoals klinisch psycholoog, psychotherapeut of GZ-psycholoog). Dit is voor de Belastingdienst uiteindelijk ook de reden geweest om voor de psycholoog NIP een btw-vrijstelling (dus 0-tarief) overeen te komen.

​

In de tachtiger en negentiger jaren ben ik bestuurslid geweest van de Werkgroep Psychologen in de Psychiatrie (WPiP) van het NIP en in het bestuur van de NVGP (en de  toen nog  daaronder vallende NVRG). In die tijd was ik vanwege mijn werkzaamheden in de sfeer van ernstige eetstoornissen ook betrokken bij de oprichting van de NOK (Nederlandse Obesitas Kliniek) in Hilversum.