Het is in het moderne leven niet eenvoudig om een partnerrelatie fris en goed te houden. De CBS-statistieken liegen er dan ook niet om: van de 100 huwelijken, vandaag gesloten, zullen er over 7 jaar een kleine 40 zijn opgebroken. Dat is veel, en als we alleen al kijken naar het belang van de daarbij betrokken kinderen is het eigenlijk te veel. Want onderzoek toont al heel lang o.a. aan dat kinderen van gescheiden ouders het later op een aantal vooral relationele punten in hun leven moeilijker zullen krijgen.

​

Ander onderzoek heeft overtuigend laten zien dat er bij paren, waar de twijfel vanwege al aanwezige problemen heeft toegeslagen, gemiddeld twee jaar van ‘delay’ bestaat alvorens er door één van de twee aan de bel wordt getrokken. En dat blijkt dan vaak helaas weer te laat.

​

Met andere woorden: het is verstandig om in een vroeg stadium van zich aftekenende problemen dan wel van twijfel over (de kwaliteit van) de verhouding samen te bezien wat daaraan te doen valt. Lukt het een (echt)paar om dan op eigen kracht de goede kant op te komen, des te beter. Maar vaak zijn er al (te) grote irritaties, zijn er stellingen betrokken, is de communicatie vastgelopen, of heeft de relatie aanzienlijke schade opgelopen, soms in de vorm van een ‘open wond’. In zo’n geval is het raadzaam om er een derde bij te halen, en dan bij voorkeur een ervaren en gekwalificeerde partnerrelatietherapeut.

​

Een partnerrelatie moet worden onderhouden, net als onze auto. Dit laatste doen we vaak trouw, het eerste neigen we te verwaarlozen. Dat is op zich heel begrijpelijk, want het is ook een beetje eng. En toch zou het beter zijn als we ook aan onze relatie tussentijds onderhoud zouden plegen, zeg met een soort APK. Want als twintigers verhouden we ons nu eenmaal anders met elkaar dan wanneer we de veertig zijn gepasseerd en er vaak enkele kinderen in ons leven zijn bijgekomen, naast andere zaken van belang.

​

Meer dan veertig jaar werk ik inmiddels met (echt)paren, en met deze ervaring heeft ‘relatieproblematiek’ zich gaandeweg feitelijk in drie categorieën doen aftekenen:

​

1. (echt)paren, die een goede basis hebben, desondanks toch regelmatig botsen of in irritaties dreigen vast te lopen, maar die voor elkaar nog altijd wel nummer 1 zijn; deze zijn met een aantal sessies vaak weer goed geholpen; 

​

2. (echt)paren, waarbij door allerlei problemen of belastende factoren de basis ernstig is aangetast, met als gevolg vaak chronische irritaties, frequente ruzies (bv. over de kinderen of over financiën), overmatig alcoholgebruik, of lichamelijke klachten (depressiviteit, slaapstoornissen, etc.), en die daarbij vaak ook twijfelen of ze voor elkaar nog wel nummer 1 zijn (en waarbij niet zelden ook sprake is van aandacht voor ‘een ander’); deze paren hebben (veel) werk aan de winkel en zijn daarmee vaak langere tijd in de weer, met wisselend resultaat: een doorstart met verdieping van de relatie dan wel toch maar uit elkaar gaan (want niet alle beschadigde relaties zijn reparabel);

​

3. (echt)paren, die al zolang zo ontevreden zijn met elkaar en met (de kwaliteit van) de relatie, dat ze feitelijk niet meer nummer 1 zijn voor elkaar (en ook vaak, al dan niet openlijk, een ‘ander’ hebben), en toch vooralsnog maar wat ‘voortmodderen’; een bezoek aan de relatietherapeut is dan vaak niet meer dan een tussenstation op weg naar de advocaat/scheidingsbemiddelaar. Maar dit wordt dan in het contact snel duidelijk. Heeft het uiteindelijk deze loop, dan wil het nog wel eens gebeuren dat een (echt)paar vraagt of ze voor de verdere emotionele ontvlechting, vooral als er kinderen zijn, kunnen blijven komen. Dat kan zeker, immers, de relatietherapeut is geen ‘partij’ voor de één of de ander. Dit levert dan niet zelden een vruchtbaar en helend proces op, waarbij haast overigens de grootste vijand is.

​

Scheiden vraagt tijd, scheiden ‘kost’ tijd, scheiden verdient tijd. En goed scheiden kan tenslotte na verloop van tijd toch ook uitlopen op een win-win-win-situatie voor alle betrokkenen.

​

In mijn werkwijze, waarbij ‘schuldvragen’ overigens nimmer aan de orde zijn, sluit ik zo nauw mogelijk aan bij de actuele situatie van een (echt)paar, en probeer dan ook zo concreet mogelijk ter zake te komen. Dit kan betekenen dat een paar, afhankelijk van wat er speelt, al na de eerste sessie met ‘huiswerk’ weggaat. Daarnaast worden er ook van meet af aan suggesties gedaan om de vaak haperende communicatie te verbeteren (en, als deze beschadigend is, te doorbreken). Waar bij nader inzien ook het ‘verleden’, bijvoorbeeld uit het gezin van herkomst, of ‘ouwe koeien’ uit de eigen relatie of diep binnengekomen kwetsuren, in de weg zou zitten, wordt daaraan vanzelfsprekend ook gewerkt, zodat dit meer afgerond en wel kan worden bijgezet in een hoekje ‘op de zolder of in de kelder’ van het paar (of individu).

​

Het feit dat ik dit werk doe vanuit een systeembenadering verdient enige toelichting. 

​

Waar mensen samenleven, is er ook altijd sprake van een ‘systeem’. Dit wil zeggen: een geheel van voortdurende beïnvloeding over en weer tussen mensen, die bedoeld is om aan dat geheel een bepaalde balans (homeostase) te geven. Maar met die balans kunnen mensen elkaar op zeker moment ook in de weg gaan zitten of soms zelfs ‘gevangen’ houden, immers de tijd staat niet stil, hetgeen dan vaak weer leidt tot allerlei klachtenbeelden, zowel bij volwassenen als ook bij kinderen. Lichamelijke of psychische klachten kunnen dus ook wijzen op een ernstige disbalans binnen een ‘systeem’. Ik leg u, indien gewenst, graag meer hierover uit. 

​

Voor partnerrelatietherapie bestaat sedert januari 2013 in ons land geen enkele verzekering.

​

Hebt u behoefte aan een antwoord op door het bovenstaande bij u gerezen vragen, talm dan niet contact met mij op te nemen. Ik sta u graag te woord.